Laatste berichten uit Sokone, volgende Dakar?

Donderdag: travakkendag
De maanloze avond van gisteren zorgde ervoor dat we vandaag geen Suikerfeest konden vieren in Senegal (de rest van de Afrikanen mocht dit wel al doen). Dan maar een dagje travakken. We begonnen onze dag in één van de lagere schooltjes in Sokone. De muren waren wel toe aan een nieuw likje verf en daar zouden wij voor zorgen. Met de hulp van een aantal professionals kregen de muren 5 lagen turkoois. De afwerking was wel op z’n Afrikaans, maar het resultaat mag er best zijn.
Na een geslaagde facelift volgde een drukke namiddag. Er waren drie uur nodig om uiteindelijk de klerenmaker te vinden die maar 500 meter verder woont. Iedereen schetste zijn/haar droomoutfit en de klerenmaker beloofde er zo snel mogelijk werk van te maken. Nadien bracht team toerist een bezoek aan het dispensarium dat door Xaritoo enkele jaren geleden gebouwd werd. Om daar te geraken moest er een woelige weg getrotseerd worden. Ondertussen speelde team sportief een handbalmatch tegen de meisjesploeg van deze wijk (Sokone heeft in totaal evenveel damesploegen als heel België). Ondanks het geïmproviseerde veld (4 stokken op het strand), droogden we de meisjes gemakkelijk af. Eindstand: 9-15.
Om deze drukke dag af te sluiten dansten we op het dakterras van de buren. Onze heupen zitten al iets losser maar nog niet te vergelijken met die van de Afrikanen ;).

Vrijdag: la fête de la sucre
Een dag later dan gepland, maar eindelijk hebben de moslims hier ook het licht (of beter gezegd ‘de maan’) gezien. Tijd dus voor een feestje om het einde van de Ramadan te vieren. We werden in groepjes van 3 uitgenodigd bij verschillende families om te gaan feesten. Iedereen trok zijn mooiste outfit aan (behalve Liesbeth, die van haar gastheer mooiere kledij kreeg omdat ze er niet goed genoeg uitzag. Subtiele hint…). Eens aangekomen ging het er overal ongeveer hetzelfde aan toe. Gezellig zitten in de zetel achter de tv en doen alsof we thuis zijn. Geen probleem voor een bende Zemstse jeugd die wel een dagje rust kon gebruiken. Om het ijs te breken werden er enkele cadeaus als wijze van dank overhandigd; kleurpotloden met bijbehorend kleurboekje en een voetbal (klein detail: de kinderen van de gastheer zijn wel al 20 jaar… Hadden we dat maar op voorhand geweten…).
Twee uur, 10 moslims die naar de toebabs (Wolofs voor ‘blanken’) kwamen kijken en een tv-reparatie verder kregen we het voorgerecht voorgeschoteld: frietjes! Na het voorgerecht werd er nog wat bijgepraat, foto’s getrokken en vooral veel gelachen tot het tijd was voor het hoofdgerecht. De pot schafte frietjes met kip en, uiteraard, ajuinen. De hemel op aarde! Achteraf nog wat thee drinken en praten over hoeveel vrouwen een man mag hebben om dan na een rustige maar zalige dag terug huiswaarts te keren. Eens de groep terug herenigd was, werden al onze ervaringen uitgewisseld en werden er enkele straffe verhalen verteld (zo was er iets met een vrij zichtbaar hangend klokkenspel…).
’s Avonds, naar dagelijkse traditie, nog wat sterren kijken om dan naar dromenland (of beter gezegd ‘muggenland’) te vertrekken. Bart, Dimi en Sander waren duidelijk nog niet moe genoeg, want zij zijn eerst nog gaan proeven van het eten dat ze de dag daarvoor hadden ‘klaargemaakt’. Geit schafte de pot.
Woord van de dag: boeya boef (goeien boef)

Zaterdag: Op jacht
Vandaag weer vroeg uit de veren voor een activiteit waar de meesten al even naar uitkeken; we gaan op safari! Voor we konden vertrekken moest Sander even helpen om het busje in gang te duwen. Toen we instapten hadden we al door waarom; een autokeuring kennen ze hier duidelijk niet. Met losse deuren en touwtjes die alles bij elkaar hielden vertrokken we. Eens aangekomen in het safaripark ‘Fathala’ (wat zoveel betekent als ‘ne touche pas!’), waren we allen verwonderd van de luxetoiletten met wc-papier.
In een fancy tijgermobiel vertrokken we richting de dieren. We hebben er even op moeten wachten maar uiteindelijk zagen we dan toch enkele dieren. Na de tocht bleven we nog even ter plaatse voor een lekkere lunch, klaargemaakt door onze buren.
Na een dutje waren we klaar voor het avondmaal, gevolgd door een lokale party! Aangekomen om 00.00u waren we de eersten en moesten wij het feestje beginnen. Binnengekomen merkten we een blacklight op dat bij meisjes met een witte bh voor een grappig zicht zorgde (hé Margaux ;)). Met spectaculaire dancemoves en spotgoedkope prijzen ging het feestje verder. Voor de verdere details, check bij je zoon/dochter ;). Na de bestelling van een derde pintje begonnen de barmannen zich al zorgen te maken dus vertrokken we rond 4u maar naar huis.

Zondag: Een ster
Na een stapje in de wereld te hebben gezet, kwam een uitslaapmomentje als een godsgeschenk. Desalniettemin lieten enkele sportievelingen het echter niet aan hun hart komen om al joggend de warme ochtendzon te trotseren.
Op deze vrije dag mochten we zelf de invulling bepalen. Merendeel stemde in voor een wandeling naar de plaatselijke markt, anderen gingen dan weer voor een zon-zee-strand-moment.
De kokin verwende ons vandaag weeral eens. Nooit gedacht dat een eenvoudige spaghetti bolognaise zo zou smaken.
Spijtig genoeg is het niet altijd rozegeur en maneschijn. Na dit zonnige moment daalden grijze wolken neer op Sokone voor enkele uren. De namiddag/avond viel letterlijk en figuurlijk in het water en gezelschapsspelletjes werden bovengehaald.
’s Avonds namen we afscheid van onze gastvrije Belgisch-Sokonese buren. Dit ging gepaard met een proevertje van eigen bodem: een vers geslacht, gerookt varken. Vanaf morgen zullen we niet meer gewekt worden met de woorden: “Ik ben hier, hier ben ik, hier boven!” van de kleine vrolijke Latyr. Bedankt Françoise en Maarten en de rest!

Maandag: de marie louise gaat op en neer
Goeie morgen morgen, goeie dag! 6u30, de wekker gaat weer veel te vroeg. Allemaal kleine oogjes aan tafel maar toch ook vol enthousiasme voor de dag die gaat komen. Eenmaal we de dagelijkse routine en onderhoudswerkzaamheden aan ons zelf uitgevoerd hebben is het tijd om te gaan.
Al slenterend baden we ons een weg door de straten van Sokone naar de haven waar onze superdeluxe en mega bangelijk beschilderde vissersboot op ons te wachten ligt. Twee uur zouden we op deze vissersboot moeten doorbrengen op weg naar Bamboung, een toeristisch onderzoekscentrum-gedoe voor het behoud van de mangroven .Even een kleine schets van het dorpje: 10 hutjes, 1 grote patio en een ‘wc’ (een bidet met tuinslang). Drie uur en 22 minuten later is eindelijk land in zicht. Tijd om de toerist uit te hangen! Lekker zwemmen, met de kano varen, petanque spelen en gezellig niets doen. Eenmaal we dit gedaan hadden was het tijd voor het ‘officiële’ gedeelte. Uitleg over de werking van de organisatie en ook onze 2 thesis studenten mochten hun verhaal doen. Nog snel even vis met rijst naar binnen spelen om dan terug aan onze trip huiswaarts te beginnen.
Intussen waren de weergoden ons ook wat minder gunstig gezind. Veel wind zorgde voor hoge golven wat grappige taferelen, maar vooral ook bange gezichten, opleverden. Onderweg nog even een plaspauze inlassen en tevergeefs dolfijnspotten vertraagde onze reis een beetje. Drie uur en 40 minuten later komen we eindelijk moe maar voldaan terug aan in de haven van Sokone. Als kanttekening moet er wel bijgezegd worden dat de benzine van de boot bijna op was waardoor we op het einde regelmatig stilvielen.
’s Avonds stond er nog een laatste verrassing ons op te wachten. De plaatselijke djembégroep stond paraat om in hemelse sferen de nacht in te spelen (moesten het Boeddhisten zijn, hadden ze het ‘Nirvana’ al bereikt). Terwijl Margaux zich ontpopte tot een echte blanke negerin vervoegde Sander het djembégezelschap en zocht de rest de rust van hun bedje op.
Zieken van de dag: -Dimi (zonneslag, diarree, mottigheid, en nog wat dingen)
-Saskia (zeeziek)

Dinsdag: Mangroven magnifieke, mangroven mysterieuze
Vandaag weer een nieuwe dag, met de gedachte twee dagen mangroven te moeten aanplanten vertrekken we na ons ontbijt naar de haven waar we ook gisteren al even vertoefden. (het woord haven stelt hier niet zo veel voor. Bij ons allemaal jachten,hier gewoon enkele vissersboten)
Daar aangekomen heel wat jeugd en al iets rijpere personen te zien. Een korte introductie helpt ons hoe we de propagullen (zaad van de mangroven, lijkt op mega grote prinsessenbonen) moeten sorteren. Na het sorteren delen we ons (de tubabs) op in twee groepen. Iedere groep aan een andere kant van de brug (een speciale brug, ze is namelijk maar half. Een heel verhaal op zich.).
Het planten van deze propagullen gebeurt namelijk op de echte Senegalese wijze. Een touw ingedeeld met rode stukjes geeft aan waar de mangroven moeten geplant worden. Na elke rij het touw een geschatte meter verleggen, wat heel wat tijd in beslag nam. Enkele uurtjes werken zorgt ervoor dat de propagullen geplant zijn. Moe maar voldaan keren we terug naar ons stekje…
En raar maar waar, de Belgische gedrevenheid zorgt ervoor dat het planten afgelopen is in een halve dag. VELE HANDEN MAKEN LICHT WERK!
Na het aanplanten waagden we ons nog eens aan een handbalwedstrijd, de Belgen tegen de Senegalesen. Een eindstand van 7 -7, maar de Senegalesen kregen wat punten cadeau wegens een (zeer) partijdige scheidsrechter.

Woensdag: Babeneen Sokone!
Vandaag onze laatste (volledige) dag in Sokone, morgen ochtend vertrekken we terug richting Dakar om daar het laatste deeltje van onze reis door te brengen. Voor deze laatste dag werd er wat rust ingeroepen. Nog snel even wat inkopen op de markt, genieten van het strand en het water,… En als afsluiter een BBQ.
Weten dat het onze laatste dag is geeft toch wel een raar gevoel, Sokone zal ons zeker bijblijven.
Hierbij ook een dank aan ‘Chez Vivi’, ‘Chez Marie’ & alle andere gastvrije personen hier.

VER WEG VAN SOKONE, MAAR VOOR EEUWIG IN ONS HART!